_edited.png)
Güzelsin
Jij bent mooi
Als je hier bent, is de kans groot dat je veel hebt gedragen. Misschien leef je met een angststoornis die je keuzes kleurt, zit je in herstel, voel je je leeg van altijd “sterk moeten zijn”, of herken je jezelf niet meer helemaal in de spiegel.
Ik ken dat.
En ik wil dat je weet: er is écht hoop.
Wie ik vandaag ben
Ik ben Valerie.
Vandaag leef ik vrij. In mijn hoofd, in mijn keuzes en in mijn huid. Vrij voelen klinkt vanzelfsprekend, maar dat was het voor mij lang niet.
Jarenlang leefde ik met een allesoverheersende angststoornis, met opflakkeringen die voelden alsof mijn lichaam het zou begeven. Ik heb een verslaving doorleefd. Ik verloor mijn vader. En ik heb met levercirrose in een ziekenhuisbed gelegen, met maar 50% kans om het einde van de maand te halen.
Het kantelpunt
Mijn diagnose was geen einde, het was een shift.
De oude “Rie” liet ik achter, en ik begon als Valerie.
Kleine keuzes. Kleine daden. Anders leven.
Maar laat ik eerlijk zijn: na jaren angst en overleven ben je geen “persoon” je bent een overlever.
Je functioneert maar je voelt niet wie jij bent zonder strijd.
Waar ik mezelf écht vond
Dat gebeurde later in Turkije.
Een avond aan zee. Warmte op mijn huid. Het geluid van water. Zout in de lucht. De maan raakte het oppervlak en het licht begon te dansen — yakamoz.
In dat simpele, schijnbaar kleine moment besefte ik iets groots: geluk hoef je niet te zoeken, verdienen of vasthouden. Geluk zat daar, in het nu, in aanwezigheid, zonder oordeel.
Alles wat geweest was, had me gevormd, maar ik hoefde het niet langer mee te dragen. De toekomst hoefde ik niet te controleren. Het enige wat echt telt, is hier zijn.
Daar vond ik mezelf terug. Niet de vrouw die moest overleven maar de vrouw die mocht léven.
